Materiaal en vorm

PLASTIC EN VORM

Het materiaal is een zeer belangrijke kwestie voor het concept en de uiteindelijke vorm van elk werk, waarin het is bedacht en gemaakt, evenals de gereedschappen en methode van het werk van de kunstenaar. Dit probleem wordt duidelijk uitgelegd aan de hand van het voorbeeld van beeldhouwkunst. Het sculpturale materiaal bestaat uit materialen die doorgaans moeilijk te verwerken zijn, recalcitrante wil van de beeldhouwer. Iedereen heeft zijn eigen specifieke structuur. Marmer heeft bijvoorbeeld een grote samenhang en sterkte, waarmee verschillende vormen kunnen worden gesmeed, zelfs vrij klein en opengewerkt.

Bas-reliëf van een Romeinse sarcofaag, marmer (fragment)

Hard steenhouwen, zoals basalt, foerageren, dioryt, vooral graniet, vergt veel inspanning en een lange tijd. Het dwingt om economie te werken, details overslaan, voor de synthese van de vorm. In zandsteen en kalksteen kunnen alle scherpe en fijne vormen vrij worden gesneden, je kunt zonder veel moeite met een stylus tekenen. De bijzondere eigenschappen van het materiaal maken, dat het vatbaar is voor het vormen van bepaalde vormen, en resistent tegen anderen. Een hedendaagse beeldhouwer zou moderne gereedschappen kunnen gebruiken om de aard van het materiaal te overwinnen. Maar dat probeert hij niet, omdat hij weet, dat het dus de duurzaamheid van het beeldhouwwerk zou verminderen en de adel van de vorm zou vernietigen die in overeenstemming is met de structuur van het materiaal.

Afhankelijk van het soort materiaal werken beeldhouwers met verschillende methodes. Men is alleen in de mogelijkheid om het materiaal af te trekken. Dit is steenslag en houtsnippers. De tweede methode:, modelleren genoemd, bestaat uit de mogelijkheid om zacht en klevend materiaal te verwijderen en toe te voegen. Meestal is het klei die gevoelig is voor de lichtste aanraking van de vingers. Een rijke schaal van concaviteit en uitsteeksel kan eruit worden gehaald, wat de schilderachtige zachtheid van de vorm geeft.

Medardo Rosso Gouden Eeuw, 1886 r.

Het is geen toeval, dat alleen schilders: Daumer ·, Degas, Matisse, Picasso, wanneer ze zich wilden uitdrukken met driedimensionale plastic middelen, ze reikten meestal naar zacht plastic, zoals klei. Ook Constantin Meunier bewandelde deze weg., wie begon met schilderen, en hij ging de geschiedenis in, voornamelijk als beeldhouwer.

Met klei kun je het ook vormen met een mes. Het is dan dat sculpturen met geslepen vlakken worden gemaakt, zeker het definiëren van de solide. Xawery Dunikowski heeft vaak met deze techniek gewerkt.

Met een vakkundig geconstrueerd skelet is het mogelijk om spelingen in de klei aan te brengen en een aanzienlijke doorbuiging van het beeld van de verticale. Voor een onervaren beeldhouwer bestaat het risico de helderheid van de vorm te verliezen door de overdaad aan details in dit materiaal.

Beelden gemaakt van klei worden gefixeerd door in een keramische oven te bakken of in brons te gieten. Soms gebruikte gipsafgietsels, veel goedkoper dan brons, ze zijn vergankelijk en niet erg nobel. Daarom werden er door patinering pogingen gedaan om ze eruit te laten zien als brons of steen.

Recht in steen smeden is een veel moeilijkere techniek. Dit was wat Michelangelo als de juiste beeldhouwtechniek beschouwde. Er zijn nog veel onvoltooide werken in het oeuvre van deze grote kunstenaar. Ze zijn een goed voorbeeld van de smeedmethode voor ons, en bovendien werken van uitzonderlijke expressie die dankzij het zijn verkregen. Uit een klomp ruw marmer komt gedeeltelijk gevangen het atletische lichaam van een man tevoorschijn. Dit is Atlas-slave, Griekse titaan veroordeeld door Zeus om het gewelf van de hemel te ondersteunen. Michelangelo liet de anekdotische kant van de Griekse mythe achterwege, en drukte alleen het hoofdidee uit, altijd aanwezig menselijk drama, het drama van tot slaaf gemaakt geweld, die hij zelf pijnlijk meemaakte. In de onvoltooidheid van het beeldhouwwerk van de Slaaf ligt al zijn artistieke succes. Zonder versleten symbolen zoals boeien en kettingen, het drama van het onmogelijke gevecht werd op de meest beknopte en schokkende manier getoond. Drama, die iedereen individueel kan interpreteren. Leven versus dood strijd, geest met materie, creatieve bedoelingen en mogelijkheden…

Als je naar de slaaf kijkt, is het gemakkelijker om je het werk van de beeldhouwer en het proces van het maken van de sculptuur voor te stellen. Langzamerhand haalt hij aan meerdere kanten precies zoveel uit het stenen blok, hoeveel heb je nodig, zodat de bedachte en ingebeelde vorm een ​​sculptuur wordt. Hij doet dat, alsof zijn sculptuur zich in het marmer bevond en het alleen nodig was om de overtollige laag die erop was aangebracht te verwijderen. Langzaam, onder de slagen van de beitel en de hamer, wordt de artistieke visie van de kunstenaar concreet.

Niet alle sculpturen zijn de implementatie van een idee geboren in de verbeelding. De kunstenaars vulden de algemene ideeën vaak aan met studies uit de natuur, en de portretsculpturen waren meestal gemaakt van een model. In ieder geval moet het fysieke werk van de beeldhouwer vergezeld gaan van het werk van de verbeelding, constante spanning van aandacht en creatieve controle, niet om de visie van de vorm met een scherpe beitel te snijden, om de vorm niet te snijden;, zoals de beeldhouwers zeggen. Hoe gecontroleerd en gemeten de kracht van een houten hamer moet zijn geweest, waarmee een Egyptische beeldhouwer op een scherpe beitel sloeg, om alle subtiliteit van Nefertiti's hoofd naar voren te brengen. Een te sterke slag op een harde en korrelige steen zou de perfecte reinheid van de krassen vernietigen, en wat meer is - de ongrijpbaarheid van de uitdrukking. De taak was des te moeilijker, dat het hoofd klein is - ongeveer de hoogte 11 cm. Toch lijkt het een vorm van groot formaat. Matiging bij het behandelen van details, of het nastreven van generalisaties, voor de synthese van vorm geeft het altijd de indruk van een grotere schaal. Het hoofd is zacht gedefinieerd, vloeiende overgangen van ronde oppervlakken. Alleen deze vormen waren scherp omlijnd, die het gezicht uitdrukking geven: bovenste oogleden en de occlusale lijn van beide lippen. De beeldhouwer raakte het onderste ooglid en de neusgaten nauwelijks aan met de beitel, vermengde ze in de algehele vorm. Scherp benadrukte vormen zijn ook een onmisbaar element van de compositie geworden - het noodzakelijke contrast van vloeibare vormen. We raken hier een zeer belangrijke kwestie aan - de expressieve en emotionele waarden zijn tegelijkertijd de formele waarden van de sculptuur geworden. Dit is altijd het geval in werken van het hoogste kaliber.

Natuurlijk, traditionele methoden van smeden of modelleren zijn nutteloos voor de beeldhouwer, wanneer metaal het materiaal is?, vooral het favoriete strijkijzer van vandaag.

Metalen sculptuur is een typische techniek van de moderne tijd. Verschillende metalen worden op verschillende manieren gebruikt en gevormd. Gelaste staven creëren een kooi voor ruimte, gelaste plaat met gekartelde contouren geeft vormen vol aangrijpende expressie, ponsen van plaatstaal maakt de productie van zachtere en meer vloeiende vormen mogelijk. Er zijn zoveel uitdrukkingsmiddelen en technische mogelijkheden, hoeveel creatieve ideeën?.