Wychowanie plastyczne
Przedmiot, który w naszych szkołach ogólnokształcących określamy obecnie wychowaniem plastycznym, jest odpowiednikiem tego, co dawniejsza nomenklatura nazywała rysunkiem. Jednakże, już na początku XX wieku nazwa rysunek nie odpowiadała założeniom przedmiotu, a obejmowała zaledwie część materiału zawartego w programach i realizowanego na lekcjach.
Obecna nazwa jest bardziej ścisła, odpowiada zarówno celom jak treściom i metodom nauczania. Wychowanie plastyczne zostało pomyślane zgodnie z nowymi potrzebami, które narodziły się w zmienionych warunkach cywilizacji współczesnej. Specyfika tego przedmiotu występuje szczególnie jaskrawo w porównaniu z dawnym rysunkiem. Rzut oka w przeszłość, ukazując kolejne etapy tej ewolucji, pozwala lepiej zrozumieć istotę współczesnej koncepcji.
Historia rysunku, jako przedmiotu ogólnokształcącego, a nie zawodowego, jest bardzo krótka. Liczy zaledwie 200 lat, bo tyle czasu dzieli nas od pierwszych lekcji rysunku wprowadzonych przez Pestalozziego w szwajcarskiej szkółce ludowej. To nie to samo co 2000 lat praktyki szkolnej, jaką mają za sobą inne przedmioty nauczania. Jednakże w czasie tych 200 lat nauka rysunku zrobiła skok równie wielki, jak sztuka tego okresu i teoria pedagogiczna.
Koncepcja rysunku i wychowania plastycznego była wynikiem aktualnie panujących poglądów pedagogicznych i zmian zachodzących w kierunku rozwoju samej sztuki i ogólnej orientacji artystycznej. Biorąc więc pod uwagę oba te czynniki, możemy z grubsza podzielić historię rysunku, jako przedmiotu ogólnokształcącego na trzy etapy: pierwszy przypada na wiek XIX, drugi na I połowę XX wieku i trzeci na II połowę XX wieku. W każdym z tych etapów inne zakładano sobie cele i w inny sposób usiłowano je osiągnąć.